Opinie Artikel over Downloadverbod, geschreven door David van Deijk, bestuurslid van de Piratenpartij Nederland.

Staatssecretaris Teeven liet vandaag geen steen onomgedraaid in zijn poging om de muziek en filmindustrie meer macht te geven zodat ze hun greep op de consument behouden.

De staatssecretaris had een mooie classificering bedacht, “af-en-toe-downloaders” “zeven-dagen-in-de-week-internetters” en “fanatici”. Tijdens de zitting zei hij dat het hem alleen om de fanatici ging. Maar hij moest toegeven dat volgens het Nederlands recht een-beetje-aansprakelijk niet bestaat. Volgens de wet maakt het niet uit of iemand 1 euro schadevergoeding eist of 500 miljard. Aansprakelijk stellen van downloaders is het aansprakelijk stellen van alle downloaders.

De Kamer kwam met een aantal voorbeelden: Madeleine van Toorenburg (CDA) kwam met de student die een mp3tje download. Dit voorbeeld werd door de staatssecretaris gretig gebruikt. Ook het aloude voorbeeld van de gestolen fiets die iemand dan op het station koopt (150 euro dacht Fred dat de junks zouden vragen) werd graag door de secretaris gebruikt, ook al is het al volledig ontkracht. Als we de door Teeven geliefde “gestolen fiets” analogie verder toepassen, is het alsof de fietsenmaker de nieuwprijs op komt eisen als je een aftandse fiets van een junk koopt. Twee andere voorbeelden uit de Kamer werden eigenlijk volledig genegeerd: Een carnavals vereniging die nu 1/3e van haar contributie kwijt is aan de rekening van Buma/Stemra, en een bejaardentehuis waar af en toe muziek werd geluisterd, die daarvoor ook een belachelijk hoge rekening moesten betalen.

En met het voorstel van Teeven om dit volledig via het privaatrecht te laten lopen suggereert in het beste geval een naïef vertrouwen dat de copyrightindustrie niet afpersbrieven naar iedereen met een internetaansluiting gaat sturen. Dat de copyrightindustrie dat wel degelijk zal gaan doen laat zich raden: Bijna iedereen met een KVK inschrijving heeft wel eens zo’n rekening gehad. Zelfs bedrijven van wie de werknemers naar hun eigen ipod luisteren onder werktijd behoren volgens Buma rechten af te dragen. Ook als de radio aanstaat, waar iedereen al voor betaald heeft via zijn eigen kijk en luistergeld.

Het blokkeren van websites moest en zou voor de staatssecretaris via een privaatrechter gedaan moeten kunnen worden. Het CDA kon nog wel met de plannen leven als het via een strafrechter zou gaan. Dan zou dus een Officier van Justitie nog het maatschappelijk belang van het houden van een zitting kunnen beoordelen, en zouden we niet volledig overgeleverd zijn aan de willekeur van de copyrightindustrie om aan te klagen wie ze maar believen. Het gaat hier dan dus duidelijk niet om het afschrikeffect, maar om een extra inkomstenbron voor een klein groepje. Daarmaast zijn er ook andere voorbeelden.

Ook al spreekt Teeven bij de verdediging van de keus voor privaat recht van “overlaten aan de markt” toch heeft de copyrightindustrie momenteel een monopolie op heffen. Voor veel van de kleine artiesten is het niet rendabel om lid te worden van Buma. Veel kleine artiesten delen dus niet mee in de afgedragen licentiegelden, terwijl op cultureel gebied we daar de meeste vernieuwing kunnen verwachten.

Op dit moment lijkt alleen Teevens eigen partij de VVD zich achter de plannen te scharen. Er komt nog een tweede termijn van dit debat dus er is nog van alles mogelijk, maar de ervaring bij het huidige kabinet leert dat tijdens het debat het vaak nog lijkt alsof de PVV of een van de coalitiepartijen tegen is, tegen de tijd dat er gestemd moet worden de gedoogcoalitie weer een blok. Fred Teeven heeft aangekondigd dat hij ondanks de bezwaren toch een wetsvoorstel naar de Kamer zal gaan sturen, maar het zou kunnen dat hij daar in de tweede termijn op terugkomt. We blijven hopen.

Waar de Piratenpartij wel heel blij mee is is het standpunt dat de thuiskopieheffing niet de juiste weg is. Als de thuiskopieheffing op hardeschijven of ipods wordt ingevoerd tegen het nu geldende tarief zal de kostprijs voor de gewone consument meer dan verdubbelen, in sommige gevallen zelfs vertienvoudigen. Omdat de opslag capaciteit in de toekomst alleen maar groter zal worden, wordt het dan wel pijnlijk duidelijk hoe onhoudbaar de thuiskopieheffing is.

Ooit werd de prijs van creatieve werken naar beneden toe begrensd door de prijs van het maken van een kopie. Het grootste deel van de omzet ging destijds naar uitgeverijen. Nu zijn we in een situatie beland waar het maken van een kopie geen meerprijs heeft. De infrastructuur ligt er al. Uitgeverijen zijn pure marketing bureaus geworden. Ze proberen angstvallig hun oligopolie op de markt vast te houden. Omdat cultuur altijd voortbouwt op bestaande cultuur, proberen zij via de auteurswet met de rechten die ze over de bestaande cultuur hebben, de nieuwe cultuur op te eisen als ook van hen. Als het gaat om vernieuwing dan is de copyrightindustrie eerder een rem dan een stimulans. Wat de copyrightindustrie zelf aan “vernieuwing” levert loopt zowat een decennium achter.

Opinieartikel over Downloadverbod, geschreven door Thijs Markus, lid van de Piratenpartij Nederland.

Vandaag was de tweede termijn van het downloaddebat. Typisch genoeg wordt de toekomst van het internet niet besloten in de plenaire zaal van de Tweede Kamer, maar in de Groen van Prinsterer zaal tussen een handjevol vertegenwoordigers.

Een paar dagen geleden werd er een discussie gevoerd in Zwitserland die er erg op leek, alwaar men het inzicht had om het internet veilig te stellen uit de klauwen van de auteursrechtenindustrie. In Zwitserland haalde men neutraal onderzoek aan waaruit bleek, zoals iedereen eigenlijk wel weet, dat mensen een bepaald budget hebben voor culturele uitgaven. Waar gratis kopietjes gedownload worden, wordt dit geld op andere manieren besteed aan cultuur. Behalve voor de cd-fabrikant niks aan de hand dus.

In Nederland is een dergelijke nuchterheid vooralsnog ver te zoeken, het gros van de politieke partijen lijkt onderhevig aan de propaganda van de copyright lobbies, met als voornaamste pion: Fredje Teeven. In plaats van nuchterheid regeren Fear, Uncertainty & Doubt, FUD, in vaktermen. Fear: de artistieke sector stort in als mensen zomaar alles gaan downloaden zonder de artiest te betalen voor zijn werk. Uncertainty: hoe kan de entertainmentindustrie overleven zonder deze inkomsten. En natuurlijk doubt: gaan mensen nog wel geld besteden aan cultuur als het gratis is?

Op al deze punten is het antwoord al lang gegeven, de gemiddelde artiest is van al het downloaden erop vooruit gegaan. Van een verkochte CD krijg hij nauwelijks inkomsten, maar van een download krijgt hij net zo goed concertgangers, waar hij een stuk meer aan verdient. Het overleven van de entertainmentindustrie is het overleven van de middenman, die overbodig is geworden. En uit ieder neutraal onderzoek blijkt dat mensen nog even veel uitgeven aan cultuur als voorheen.

Dan is er nog de kwestie van de thuiskopieheffing, waarbij het beeld zich al snel op dringt van een een trekschuitmaatschappij die om de concurrentie met treinen aan te gaan, dan ieder geval een gedeelte van ieder kaartje wat men koopt om zich te transporteren wil hebben. Een lief hondje die je aanstaart en met smekende ogen ‘geef ons in ieder geval dit nog’ zegt, want we zijn toch je loyale viervoeter geweest. Ze kunnen het dan ook alleen over de emotionele boeg gooien, want aangezien iedereen met een computer de productiecapaciteit van een cd-fabriek heeft, hebben ze geen meerwaarde. En dingen die geen meerwaarde hebben, gaan verloren bij gebrek aan marktwaarde.

Helaas leeft onze staatssecretaris Teeven een paar jaar in de toekomst, alwaar Europese verdragen zijn hand dwingen om de auteursrechtenlobby te dienen. Teeven weet wat de toekomst brengt, en weet dat niets doen geen optie is. Want in die toekomst bestaat er of geen auteursrechtenindustrie meer, of geen vrij en open internet meer. Hij moet kiezen, en hij kiest voor het laatste.

Helaas leeft onze staatssecretaris Teeven ook in het verleden, waar ieder gedownload bestand automatisch vertaald wordt naar een product minder verkocht. Wellicht is het onmogelijk voor hem om te begrijpen dat een kopie een kopie is, een tweede, derde of miljoenste ‘product’ wat mensen zelf zomaar kunnen creëren zonder een industrie nodig te hebben.

Helaas wil hij terug naar een duister verleden waar een handjevol auteursrechtenmonopolisten de verspreiding van ons cultureel erfgoed bepalen. En om deze, in zijn ogen ideale, staat van zaken te bereiken, mag hij daarvoor moedwillig de voornaamste communicatiestructuren van onze tijd afbreken. Communicatiestructuren die cruciaal zijn voor de persvrijheid, vrije nieuwsgaring en het recht op vrijheid van meningsuiting.

Om dit te bereiken mag hij de basale rechten op een eerlijk proces, onschuld tot het tegendeel bewezen is, uitbesteden aan bureau’s zoals BREIN en BUMA/STEMRA, die als politieagentje naar willekeur mensen kunnen afsluiten. Volgens Teeven is de corruptie die deze week bij BUMA boven water kwam een incident en niet structureel, ook al werd tijdens de 2e termijn nog even voorgerekend hoe kleverig de strijkstok van andere rechten-innende-instanties is.

En daarom willen wij meneer Teeven bedanken voor het feilloos aantonen waarom de Piratenpartij hard nodig is.

Den Haag - Minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal sprak donderdag 8 dec. j.l. samen met de Amerikaanse Minister Hillary Clinton over internetvrijheid op de grote Freedom Online Conferentie ‘The #BigTent‘ van BuZa / Free Press Unlimited. Minister Rosenthal kwam met het heugelijke nieuws dat Nederland een 180 graden draai maakt in haar omgang met cyberactivisten.

Met onmiddelijke ingang zal Nederland de cyberactivisten van bijvoorbeeld Wikileaks helpen waar mogelijk en klokkenluider Julian Assange politiek asiel aanbieden. Vanaf vandaag zal Nederland niet langer ‘trojanen’ op de computers van haar burgers installeren. Vanaf vandaag zal Nederland de internet-superhelden van Anonymous vorstelijk belonen voor hun tomeloze inzet bij de bevordering van internetveiligheid voor activisten en dissidenten. Ook zal Nederland helpen bij het oprichten van een schaduw internet door middel van het promoten van ‘MESH’ netwerken. Dit tweede internet zorgt ervoor dat burgers onafhankelijk worden van hun internet aanbieders (ISP’s) en dat het internet democratiseert, waardoor onze overzeese ‘bondgenoten’ niet naar willekeur de stekker eruit kunnen trekken zoals ze, hoewel falend, trachtte te doen met het eerste internet. Hier trekt de minister maar liefst 6 miljoen Euro voor uit.

Eindelijk zal de overheid de AIVD controleren in haar afluisterpraktijken, die tot op heden nog steeds niet getoetst worden door een rechter. De AIVD is daarbij ook nog niet de wettelijke verplichting nagekomen hun slachtoffers achteraf te informeren. Dit soort praktijken behoren volgens onze minister van buitenlandse zaken vanaf nu, tot het verleden.

De dag waar de Piratenpartij en vele andere internet activisten zo lang naar hebben uitgekeken is aangebroken: De Nederlandse staat verwijdert haar overvloedige databases over haar burgers en diezelfde burgers bepalen voortaan zelf wat ze wel of niet bekend willen maken. De dag dat biometrische persoonsgegevens en andere privacygevoelige informatie niet langer worden opgeslagen in de datacenters van een Frans defensiebedrijf.

Dit zal ongetwijfeld ook betekenen dat in Nederland de Wet op Openbaarheid van Bestuur overbodig wordt, omdat voortaan alle bestuursinformatie door de overheid zelf al openbaar wordt gemaakt. Nederland zal vanaf heden haar internationale verdragen in de openbaarheid beklinken, zodat cyberactivisten niet uur na uur hoeven te vissen wat er in verdragen als bijvoorbeeld ACTA staat. Een verdrag, dat Nederland na vandaag, natuurlijk met geen mogenlijkheid meer wil tekenen.

Nederland zal de VS aanspreken op haar plannen om met SOPA het internet te filteren met als voorbeeld ‘The Great Chinese Firewall’.

Kortom, Minister Uri Rosenthal sluit zich aan bij de Piratenpartij en Nederland maakt schoon schip wat betreft privacy, democratie en vrijheid op het internet!

Of… is dit niet wat Minister Rosenthal bedoelde toen hij zei: “Het is onacceptabel dat tal van regeringen over de hele wereld proberen het internet aan banden te leggen, bijvoorbeeld door websites te blokkeren, het internetverkeer te filteren en bloggers op te pakken”.

Vergat Rosenthal hier voor het gemak niet even het Nederlandse verbod op bijvoorbeeld ThePirateBay.org? En bijvoorbeeld het downloadverbod waar Minister van Veiligheid en Justitie Teeven zich voor inzet? En zo zijn er nog talloze andere voorbeelden te bedenken waarbij deze uitspraak van de Minister vraagtekens oproept.

Gaat de minister de Piratenpartij werkelijk helpen de wereld te verbeteren? Of is dit slechts hypocriete spierballentaal van Rosenthal om te verhullen dat de privacy schendende en vrijheidsbeperkende overheidscontrole op het internet alsmaar toeneemt?

Zijn wij slecht van vertrouwen als wij het laatste denken? Want is het niet zo, dat wanneer de Amerikaanse en Nederlandse overheden opkomen voor internetvrijheid, dit hetzelfde is als wanneer een wolf en een jager opkomen voor de rechten van een hert?

Twee 6 VWO leerlingen uit Gelderland stuurden ons een vragenlijst over terrorisme. De volgende tekst is wat we geantwoord hebben.

Beste A. en A.

Volgens ons is terrorisme een vorm van criminaliteit, en moet het dus ook als zodanig gezien worden. Het motief van terrorisme is misschien anders, maar de methoden en consequenties zijn veelal hetzelfde.

Terrorisme, wat afgeleid is van het Latijnse “terrere”, wat “paniek maken” betekent, kan letterlijk vertaald worden naar “paniekisme”. Bij het beantwoorden van de vragen zijn wij er van uitgegaan dat met terrorisme een misdaad bedoeld wordt die als motief heeft om met behulp van angst het gedrag van bepaalde (groepen van) mensen te veranderen.

Mochten jullie naar aanleiding van onze antwoorden nog meer vragen hebben, dan stel ze gerust.

Vragen:

Uitleg
De vraag op deze manier gesteld doet stiekem al een aanname: dat er maatregelen zijn die genomen moeten worden als dat mogelijk is. Een neutralere manier om de vraag te stellen zou zijn: zijn er maatregelen die tegen lone-wolf terroristen genomen kunnen worden, die na afweging van de kosten en baten nog wel wenselijk zijn? En als je de vraag zo formuleert, is eigenlijk bijzonder weinig wat je tegen een eenzame gek kunt uitrichten, zonder diepgaand in ieders privacy te gaan snuffelen.

Terrorisme is van nature een subjectief woord: de ene man zijn vrijheidsstrijder is de andere man zijn terrorist. Volkert van der Graaff die Pim Fortuyn vermoord heeft wordt door de meesten niet als terrorist gezien, maar de moordenaar van Theo van Gogh weer wel. En hoe te denken over iemand die een moskee aanvalt. Als een overheid het doet, kan iets per definitie geen terrorisme zijn, ook al heeft het dezelfde motieven. Als een land een oorlog begint onder een doctrine van ‘shock & awe’ (schok & verbijstering), pleegt het dan terreur?

Waarschijnlijk blijft terrorisme bestaan zolang mensen door angst bewogen kunnen worden, en waarschijnlijk kunnen mensen door angst bewogen worden zolang de mensheid bestaat. De enige manier om de frequentie van deze tactiek te verminderen, is door meer effectieve tactieken te bieden; een democratisch proces gaat een eind.

Antwoord
Mensen moeten niet in situaties worden gebracht waar ze terrorisme als enige uitweg zien. In een goede democratie (waar rekening wordt gehouden met minderheden) zijn er vele mogelijkheden, die er niet zijn in landen waar veel terrorisme plaats vind. Opsporingscapaciteit is ook maar beperkt. Rechercheurs die bezig zijn mogelijke terroristen te vinden kunnen niet ingezet worden om andere criminaliteit tegen te gaan. Heel koud berekenend gezegd: “Hoeveel schade van criminaliteit die op dit moment al gebeurd ben je bereid te ondergaan om een bepaalde vorm van mogelijke toekomstige criminaliteit (terrorisme) te stoppen?”

Preventie is het enige dat hier iets kan uitrichten: mensen andere uitwegen bieden dan terrorisme om de problemen die zij in de wereld zien aan te pakken. Het huidige democratisch proces doet zijn naam (demo = volk) veel te weinig eer aan wat dit betreft, zeker als je bedenkt wat de huidige communicatiemogelijkheden ons in staat stellen collectief te besluiten. Niettemin, is de hoeveelheid terrorisme in een willekeurig land proportioneel aan het aantal mogelijkheden dat mensen hebben om hun zin op andere manieren te krijgen, en Nederland vaart er wat dat betreft niet slecht bij.

Wetgeving moet worden aangenomen op basis van ratio en niet op onderbuikgevoelens. Huidige strafrechtelijke wetgeving is afdoende om “terroristen” aan te pakken.

Uitleg
Er zijn enkele problemen met deze insteek, in de eerste plaats dat je door het weren van deze teksten, ze taboe te maken, mensen de mogelijkheid ontneemt om ze te uiten. In 1984 introduceert Orwell het idee van een thought crime: een verboden gedachte, en eenieder die er 1 denkt krijgt de consequenties daarvan vroeger of later om zijn oren. Met een dergelijke maatregel druk je mensen al snel in een paranoïde geestesgesteldheid van een ‘thought crime’ die de kans dat mensen ook daadwerkelijk tot terrorisme vervallen verhoogt.

Ten tweede is er de vraag hoe je een dergelijke afweer vorm zou moeten geven. Als er eenmaal infrastructuur ligt om te censureren, wie gaat dan bepalen wat er gecensureerd dient te worden, en hoe voorkom je misbruik van die positie? Is bijvoorbeeld nazi propaganda historisch relevant of een thought crime waar de samenleving tegen beschermd dient te worden? De geschriften van Machiavelli dan? Marx? Nietzsche? Wilders? Dit zijn vragen die een vrije samenleving, waar mogelijk, dient te vermijden, niet in de laatste plaats omdat het de burger is die haar overheid controleert, en daarin ernstig beperkt wordt als censuur een mogelijkheid is.

Ten laatste is er de vraag of je kennis überhaupt kunt verbieden, degene die er geïnteresseerd in is kan er via via altijd wel aankomen. En door mensen te veroordelen tot deze via via kanalen vormt zich al snel een netwerk van mensen met een bepaalde extremistische insteek, die elkaar aansteken en versterken.

Antwoord
Enkel teksten die op zichzelf geweldadig zijn dienen geweerd te worden. Dat zijn teksten letterlijk oproepen tot geweld tegen personen of groepen. Wij willen echter dat het nooit verboden wordt om de waarheid of een mening te zeggen, en in sommige gevallen kan dat aanzetten tot haat. Maar het oproepen tot geweld tegen personen heeft nooit iets met waarheidsvinding te maken maar kan wel een remmend effect hebben op andere mensen die hun mening willen geven. Pas verwijderen na uitspraak van rechter.

De Piratenpartij vindt dat (preventieve) censuur op internet ten alle tijde moet worden voorkomen. De ervaring uit het verleden en uit andere landen leren dat er bij censuur altijd een glijdende schaal plaatsvindt. Als er eenmaal een censuur systeem in plaats is, worden er binnen de kortste keren meer gecensureerd dan bij instelling van het systeem voorgenomen was. Een treffend voorbeeld is de film “This Film Is Not Yet Rated” uit 2006, waarin getoond wordt dat de Amerikaanse kijkwijzer steeds strenger is geworden sinds haar oprichting. En dat dat in de praktijk op steeds strengere censuur neerkomt, omdat de producenten films met bepaalde rating niet willen publiceren.

De principes van de rechtstaat moeten gehandhaafd blijven. Dit wil zeggen dat men onschuldig is tot het tegendeel is bewezen. Alle burgers controleren maakt alle burgers verdacht, dit is omgekeerde bewijslast en niet wenselijk. Opsporingsmiddelen mogen alleen ingezet worden na redelijke verdenking van een strafbaar feit en met tussenkomst van rechter.

Bij dit soort maatregelen moet altijd een afweging worden gemaakt. In hoeverre kan deze maatregel iets tegenhouden. De enige samenleving die echt tegen terrorisme beschermd is is een samenleving waar iedereen in een isoleercel zit vastgebonden. De afgelopen 10 jaar zijn er bijzonder veel maatregelen genomen niet omdat ze bewezen effect hebben tegen terrorisme, maar uit onderbuik gevoelens of om het politie “makkelijker” te maken. In de praktijk is er een gigantisch tekort aan opsporingscapaciteit, en levert het zomaar opslaan van gegevens alleen maar een grotere hooiberg waar de speld tussen gezocht moet worden.

Terrorisme is in de westerse wereld bijzonder incidenteel. Dat maakt de gevallen waarin het voor komt niet minder erg natuurlijk, maar de kans dat je doodgaat aan het eten van een pinda is groter. Moeten we dan ter voorkoming van dat mensen zich verslikken in een pinda de pinda dan voortaan verplicht versnipperd verkopen? En iedere pinda alvorens te eten grondig checken op schimmels? Let wel, dit zijn voorbeelden van maatregelen die op geen enkele manier zouden tornen aan het fundament van de democratische rechtsstaat. Iedereen met een pinda allergie onder constante surveillance plaatsen voor het geval er iets mis gaat is dat al weer niet.

Maar belangrijker is het volgende: informatie is macht. Als de overheid alles van haar burgers weet, is de overheid almachtig, en bij een dergelijke machtsongelijkheid is het slechts een kwestie van tijd totdat de overheid zich weinig meer aan trekt van haar burgers, en het met enige vorm van democratie ook vlug gedaan is.

Terrorisme zal altijd blijven bestaan. Het inwilligen van eisen van terroristen enkel omdat het terroristen zijn werkt contraproductief. Een groot deel van terrorisme kan waarschijnlijk worden voorkomen door te zorgen dat mensen niet naar terrorisme hoeven te grijpen voordat ze gehoord worden. Als het in Spanje niet verboden zou zijn geweest om Baskisch te spreken dan zou dat misschien gescheeld hebben. Maar met zekerheid is zoiets niet te zeggen. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog noemden de Duitse bezetter de Nederlandse verzetsstrijders ook terroristen. Er zijn ook landen waar de bevolking zo onderdrukt wordt dat terrorisme een onderdeel van een subcultuur is geworden. Een semi-geaccepteerde keuze om je leven te leiden. Een verandering in sociaal economische omstandigheden verandert niet direct die subcultuur. Het kan helpen maar is zeker geen garantie.

Er ligt in deze vraag echter een misvatting besloten die vrij algemeen is wat betreft terrorisme: dat het uitgevoerd wordt door mensen uit de onderste strata van de maatschappij. In de praktijk blijkt echter dat het bijna altijd de middenstand is die zich laat verleiden tot terrorisme. De onderklasse is te druk met overleven en de bovenklasse heeft weinig reden om zich tot deze tactiek te wenden.

Niet anders dan bij andere (grensoverschrijdende) criminaliteit. Het overgrote deel van terrorisme is niet grensoverschrijdend maar wordt door burgers van het eigen land gedaan.

Het gevaar ligt hier op de loer dat dit middel meer schade doet dan het probleem. Door alle landelijke opsporingsinstanties op 1 hoopje te vegen wordt er 1 bijzonder machtig Europees instituut gecreëerd. Een instituut wat bovendien niet onder controle van landelijke democratieën staat, maar de veel minder democratische Europese unie. En we kunnen de AIVD er al niet eens aan houden binnen de hun gestelde kaders te opereren. Is dat een monster wat wij willen creëren tegen zo een hoogst incidenteel probleem als terrorisme? (Pinda’s) Terroristen zullen een stuk harder aan hun kar moeten trekken om überhaupt iets veranderd te krijgen, maar als deze maatregelen in reactie daarop doorgevoerd worden zullen er zeker dingen veranderen, en de machtspositie van de burger ten opzichte van haar overheid verder ondergraven worden.

Praktisch ieder zwart hoofdstuk uit de geschiedenis begint zo: Er was een probleem, waartegen een sterke macht gecreëerd werd, en nadat deze macht het probleem opgelost had, bleef ze lekker doorgaan op de ingeslagen weg. Van de Romeinse republiek die tot het Romeinse rijk verviel om de macht van haar senatoren te beperken, en zo een nog veel machtiger en gevaarlijkere keizer creëerde, tot Lenin en Mao die hun landen ‘bevrijdden’ van hun adellijke klasse. Waar macht gecentraliseerd wordt, ligt altijd een groot gevaar op de loer, wie gaat er uiteindelijk aan de haal met de gecreëerde terreur?

Zie volgende vraag.

Links en rechts zijn verouderde labels. Er is beslist onenigheid over wie links is en wie rechts, en het betekent in de praktijk verder ook niet veel. De werkelijkheid in de politiek heeft veel meer dimensies dan deze ene. In mijn persoonlijke mening is de SP die meestal als links gezien wordt toch aardig xenofobisch. Zoek hun meningen over Poolse verpleegkundigen of over de Europese unie er maar eens op na.

Iets wat je veel bij terroristen ziet is een zwart-wit manier van denken. Je hebt goede en slechte mensen, en slechte mensen zijn onverbeterlijk. In mijn persoonlijke ervaring bestempelen mensen die zo denken vaker zichzelf “rechts”. Mensen die zichzelf “links” noemen gaan meestal meer uit van de omstandigheden als oorzaak van criminaliteit. Maar ook bij links tref je mensen aan die puristisch denken en bij rechts mensen die niet in harde kaders rond goed en kwaad denken.

Het gros van het terrorisme is niet terug te voeren op het politieke debat zoals dat in de media gevoerd wordt. Ze nemen hun meningen juist niet van de algemene stapel, zoals jullie al impliciet aangaven met de vraag of extremistische sites geblokkeerd moeten worden. Het is juist dat zij hun mening niet verkondigd horen door de machten die hem, hun inziens, zouden moeten verkondigen dat ze tot hun daden gedreven worden.

Hun motivatie komt veelal uit stromingen en ideologieën die zowel links als rechts, links laten liggen, ze worden dan ook zelden gemotiveerd door sprekers uit de vleugels van het politieke spel. Het is een vrij voor de hand liggende denkfout dat omdat wij een verhard debat zien, wat feller wordt, wij denken dat dit mensen aanzet tot extremisme, maar deze mensen tappen veelal uit een andere bron.

Daar staat tegenover dat iedere politieke partij natuurlijk een stuk beter af steekt bij de andere partijen, als zij deze andere partijen met terrorisme in verband kunnen brengen. Een uiterst effectief stukje moddergooien wat na iedere aanslag over en weer gedaan wordt, en wat afdoende sensationeel voor de media is om er uitgebreid aandacht aan te besteden.

Antwoord
Om op jullie vraag te antwoorden: natuurlijk kan dat. Extremistische ideeën of haat frustratiegevoelens jegens een geloof of bevolking kunnen worden versterkt door meningen en uitingen. Maar altijd blijft het moeilijk oorzaak en gevolg te bepalen. Worden uitspraken gedaan omdat een deel van de bevolking er al zo over denkt, of, denkt een deel van de bevolking zo omdat er uitspraken worden gedaan.

Als je echt geïnteresseerd bent in wat terroristen beweegt zou ik je, wat dat betreft willen aanraden om het manifest van de Unabomber er eens op na te lezen zolang dat nog niet verboden is. Dit zal je een inzicht geven in de geestesgesteldheid waaruit terrorisme voort komt. Of het zou jullie kunnen aanzetten tot het leggen van bommen bij universiteiten, maar dat is een risico wat een vrije samenleving zal moeten dragen.

Vandaag werd er in de Tweede Kamer weer even kort gesproken over ACTA. Het handelsverdrag wat in achterkamertjes tot stand is gekomen en waar we geen stukken van mogen zien, lijkt door onze strot te worden geduwd. Verhagen is zelfs bereid om de Kamer te negeren en op ‘eigen gezag’ akkoord te gaan met het ACTA-verdrag.

Nog niet zo gek lang geleden eiste een meerderheid van de Tweede Kamer openheid van Maxime Verhagen over de ACTA-stukken. Een ruime meerderheid in de Kamer vond dat ze, zonder de stukken te kennen, geen afgewogen besluit kon nemen over het internationale handelsverdrag. Er werd wel wat informatie beschikbaar gesteld voor de Kamerleden, maar daar zat dan wel een zeer strikte geheimhoudingseis aan vast. Volgens Verhagen was dit geen bezwaar, omdat dit volgens hem de algemene gang van zaken was. Alsof je aangereden wordt, en de bestuurder zegt: ‘oh, maar ik rijd zo vaak mensen aan.’ Hoe kunnen wij in een democratie nu besluiten nemen over stukken waar wij niet over mogen praten? Hoe kan een democratisch proces zich voltrekken als het volk en de Kamer worden buitengesloten? Kamerlid Irgang vermeldde dat normaliter WIPO en WTO documenten wel in de openbaarheid worden behandeld.

Het lijkt er helaas op dat de meerderheid die voor openbaarheid van de verdragstukken was, verdwenen is. Vandaag in het debat hield de PVV zich op de vlakte en liet zelfs doorschemeren dat ze misschien wel tegen openbaarheid van de onderhandelingsstukken zijn. Eerder stemde de PVV in Europa al ‘per ongeluk’ tegen openbaarheid en lijkt nu een 180-graden draai in het parlement gemaakt te hebben om de coalitie tegemoet te komen. Als het aan Verhagen ligt, moet de kamer instemmen met ACTA zonder alle stukken te kennen. We moeten hem dus op zijn mooie blauwe ogen en grijzende haren geloven.

“Schimmige wetgeving waar wel de Time Warners, de Procter & Gamble’s, de BREIN’s en de BUMA/Stemra’s van deze wereld over de inhoud mochten meebeslissen, maar waar leden van de Tweede Kamer zonder enig besef en/of kennis van zaken alleen maar ja tegen mogen zeggen.” zoals GeenStijl het eerder mooi samenvatte. Daarom stellen wij voor Maxime Verhagen, en allen die met hem instemmen vanaf heden het recht te ontnemen hun contracten te lezen alvorens zij het ondertekenen, sterker nog, zij zijn vanaf heden verplicht dit te laten.

Wat zou het toch mooi zijn als wij in een wereld zouden leven waar de burgers ook zouden weten waar ze aan toe zijn. Een wereld die beheerd wordt zoals een Open Source project. Waar ieders talenten en inbreng samengebald worden, waar openheid, transparantie en co-creatie gewaardeerd worden. De Open Source wereld beseft zich dat de goeden in zoverre de kwaden overstemmen, dat zo snel mogelijk toegang geven tot informatie een veel grotere bijdrage levert aan het resultaat. Waar beslissingen van het team door de hele wereld bekeken worden en verbeterd. Kijk bijvoorbeeld eens naar hoe IJsland haar nieuwe grondwet ontwerpt. Help daarom de piratenpartij deze visie te realiseren.

Vertaling van ‘Why Spotify can never be profitable: The secret demands of record labels’ door Micheal Robertson.

Stel je voor dat je een worstenbroodjeskraampje begint. Laten we ook zeggen dat er slechts één toeleverancier van worstenbroodjes is. In plaats van eenvoudigweg een prijs per worstenbroodje te vragen, eist die toeleverancier wat hem het meest oplevert van het volgende: €1 per verkocht worstenbroodje OF €2 voor iedere bediende klant OF 50% over alle inkomsten voor van alles wat er in de kraam verkocht wordt. Daarbovenop eist de toeleverancier dat je minimaal 300 worstenbroodjes per dag besteld voor een periode van twee jaar, allemaal van tevoren te betalen. Als je minder verkoopt, krijg je je geld niet terug. Als er meer dan 300 worstenbroodjes per dag verkocht worden, worden de kosten berekend door €2 euro per klant of 50% van de totale omzet, en moet de toeleverancier extra betaald worden. Na deze periode van 2 jaar kan de toeleverancier zonder overleg de prijzen veranderen, en het kraampje kan nooit van leverancier wisselen.

Zou dit denkbeeldige worstenbroodjeskraampje in staat zijn winst te behalen? Nooit, want één kant heeft alle economische touwtjes in handen. De toeleverancier zal altijd de formule kiezen die hem het meest oplevert, zonder enige consideratie voor de financiële levensvatbaarheid van de winkel. Als deze kraam op magische wijze winst weet te maken, zou de toeleverancier simpelweg de tarieven verhogen na twee jaar.

Zulke economische eisen zijn wellicht denkbeeldig in de worstenbroodjeshandel, maar ze zijn de harde werkelijkheid waar iedere digitale muziek-abonnementsdienst zoals Spotify, Rhapsody, MOG, Rdio en anderen mee geconfronteerd worden. Deze details zijn onbekend aan het grote publiek omdat ze altijd netjes ingekaderd zijn in geheimhoudingsverklaringen.

Nu beginnen mensen echter te praten, en deze voormalig geheime eisen worden publiek gemaakt. De details zijn echter nog belastender dan het worstenbroodjes voorbeeld van daarnet. Gezamenlijk dwingen zij online muziek bedrijven tot complete dienstbaarheid aan de platenboer, zoals we je straks demonstreren.

Hier zijn enkele specifieke eisen die aan digitale muziek bedrijven gesteld worden:

1. Algemene structuur: Betaal het hoogste bedrag van: A) Pro-rata deel van een minimum van €X per abonnee, B) Per-afspeling kosten van €Y per afgespeeld nummer, C) Z procent van de totale omzet van het bedrijf, ongeacht andere bedrijfstakken. Zoals al eerder vermeld, dit betekent dat de platenbedrijven de feitelijke prijs vaststellen (ook eisen ze regelmatig een minimumprijs, wat nog minder beweegruimte geeft), wat de mogelijkheid om een secundaire omzet te creëren die niet door de platenlabels wordt afgeroomd limiteert.
2. Het label krijgt een aandeel. De platenlabels mogen niet alleen de prijs vaststellen, het bedrijf wordt ook gedeeltelijk hun eigendom.
3. Van te voren betalen (en/of minimum betalingen). Dit betekent dat grote hoeveelheden geld nodig zijn om überhaupt mee te kunnen doen. In mijn ervaring verstikt dit innovatie in diensten en bedrijfsmodellen.
4. Gedetailleerd rapporteren, inclusief maandelijkse afspeelaantallen. Dit lijkt vrij redelijk — je zou aannemen dat deze informatie nodig is om artiesten te betalen en andere beslissingen over je zaak te maken. Het probleem is, dat er per label nog eisen toegevoegd worden, inclusief rapporten die niets met betalingen te maken hebben, inclusief het marktaandeel van de verkopen in verschillende categorieën. Ik betwijfel bijvoorbeeld dat telefoonfabrieken van KPN eisen dat ze ook het percentage van telefoonverkoop van hun competitie vermelden. De labels eisen effectief dat hun marktanalyse door de muziekdiensten gedaan wordt. Ik kan me geen andere industrie bedenken waar dat algemeen gebruik is.
5. Databasenormalisatie. Ieder label geeft zijn data en bestanden in andere formaten. Die formaten veranderen constant terwijl de labels nieuw materiaal beschikbaar maken en oud materiaal onbeschikbaar. Dit lijkt misschien triviaal, maar is het niet. Zonder gestandaardiseerde naamsconventies en canonieke methodes om de artiest, nummers en albums te vinden (ISRC en UPC zijn niet afdoende), zijn de diensten erop aangewezen om te proberen de artiest, het nummer en het album van het ene label in de ander te passen. Het is verschrikkelijk inefficiënt, want ieder bedrijf moet dit proces afzonderlijk ondergaan (hoewel er nu bedrijven zijn die deze dienst voor ze doen).
6. Contract met de publisher. Als je eenmaal een contract met de labels gesloten hebt, moet je nog een contract met de publisher sluiten. Uit vissen wie welk eigendom heeft is een complete nachtmerrie en er zijn grote gaten in licenseerbare catalogus. De problemen met de informatie is hier erger dan met de labels. Om een lang verhaal kort te maken: Hoewel je de rechten gekocht van de labels om het op een internetstream te zetten, kun je soms de rechten niet krijgen van de publishers, of erger, ze uberhaupt vinden.
7. Meest begunstigde natie. Deze eis wordt gesteld door ieder groot label en zorgt ervoor dat zij ook de beste termen krijgen die een ander label heeft. Dit heeft een grote verstikkende werking op het vermogen om unieke contracten te sluiten en limiteerd de business modellen verder. Het is ook waarom het simpel is om 1 label te krijgen (meestal EMI) omdat ze lage prijzen vragen, wetende dat andere hogere prijzen zullen vragen, waarvan dan ook EMI op vooruit gaat.
8. Geheimhouding. Elk contract heeft strenge termen die een digitaal muziek bedrijf verbied om publiek te maken wat ze de labels betalen. Als ze openlijk spreken over de licentievoorwaarden, brengen ze de hele overeenkomst in gevaar en hierdoor ook hun bedrijf. Gezien labels licenties verstrekken namens de artiest, komt elke betaling aan de artiest, van de labels en niet de aanbieders van digitale muziek. Dit is de voornaamste reden dat muziekdiensten, en niet de labels, bekritiseerd worden door de artiesten. Muziekdiensten kunnen zich niet verdedigen tegen de beschuldigingen over de lage betalingen aan artiesten, omdat zij de labels betalen die niet onthullen wat zij betalen aan de artiesten.
9. In de meeste andere branches kan een bedrijf naar een andere leverancier gaan als er oneerlijke eisen zijn van de leverancier. Maar doordat de overheid met de huidige auteurswet platenlabels en uitgevers een gegarandeerd monopolie geeft, is dat geen optie in de muziekbranche. Digitale aanbieders van muziezk hebben nu twee keuzes: Of ze gaan in op de voorwaarden die er worden gesteld of ze bieden de muziek niet aan.

De verkoop van EMI aan andere muziekbedrijven betekent dat er binnenkort nog maar drie grote platenlabels zullen zijn. Als een muziekdienst de voorwaarden die door zo’n label worden geboden weigert, dan betekent dat een gat van minstens 25% van de populaire nummers uit hun verzameling. In de zakenwereld leidt een monopolie tot scheefgroei in de marktwerking, en de abonnementgebaseerde digitale muziek wereld is daar een in het oogspringend voorbeeld van.

Afsluitende opmerking: Online radiodiensten zoals Pandora maken gebruik van een overheidsaangestuurde licentie, die alleen aan radiozenders wordt verleend, en werken dus buiten recordlabels om. Hoewel de kosten per liedje enorm zijn, gaan ze buiten nagenoeg alle bovenstaande voorwaarden om.

Michael Robertson, al 15 jaar een veteraan in de digitale muziekhandel, is de oprichter en vorige bestuursvoorzitter van MP3.com en is momenteel bestuursvoorzitter van MP3tunes en DAR.fm. Hij is te bereiken op michael@michaelrobertson.com. Hij zou graag Paul Petrick willen bedanken voor de bijdrage aan dit stuk.

Opdat wij niet vergeten delen ook wij mede dat vandaag, vrijdag 16 December het gedoogkabinet Piet Hein Donner heeft voorgedragen als “onderkoning” van de Raad van State.

De Raad van State is de hoogste bestuursrechter van het land.

Haar leden worden benoemd door “de Kroon”, de Koningin en de Ministers.

Iets wat gevoelig te noemen valt in het kader van de scheiding der machten.

Conform artikel 74 van de Nederlandse Grondwet heeft Prins Willem-Alexander een zetel in de Raad van Staten. Tevens heeft prinses Maxima ook zitting in de Raad. Alhoewel H.K.H Beatrix formeel de voorzitter is, zwaait de vice president er met de scepter – in de toekomst zal dit dus Donner zijn.

Een man die al sinds jaar en dag bruine randjes onder zijn nagels heeft door het gepeuter aan het fundament van de rechtsstaat. Dit met slechts mensen als Ernst Hirsch Balin die een gelijkwaardige competitie vormen, en net als Donner op merkwaardige wijze zijn verband met de IRT affaire van Wikipedia af weet te houden.

Alhier twee van de Volkskrant gekopieerde quotes aangaande de aanstelling.

Hoogleraar staatsrecht Paul Bovend’Eert: “het aanzien van de politiek en het aanzien van het ambt van vicepresident van de Raad van State is geschaad.”

Emeritus hoogleraar beleidswetenschap (UvA) Hans van den Heuvel: ”‘Dit getuigt van een regenteske mentaliteit, om twee redenen. Donner denkt kennelijk dat hij familiair voorbeschikt is. Voorts is dit een voorbeeld van systeemdenken, van verdeling van de macht. Zo’n partijpolitieke benoeming kan in onze maatschappij echt niet meer. Ik ben hier heel scherp en cynisch over.”

Wie nu denkt af te zijn van een Donner, die als een houtworm de fundamentele rechten en het niveau van beschaving die wij in Nederland tijdens het begin van de verlichting hebben mogen verwerven uitholt, heeft het goed mis.

Wanneer het huidige “gedoogkabinet” valt, zullen de aanstaande regeringspartijen bij kabinetsformatie Donner als eerste gezicht tegen komen. Dit stelt Donner in staat zijn voormalige oppositie te frustreren en daarmee de democratie te corrumperen.

Als dit een “normale” gang van zaken betreft, zie ik geen andere optie dan het zetten van vraagtekens bij het behoud van de constitutionele Monarchie.

Het Koningshuis als “laatste redmiddel” voor de moderne rechtsstaat in het geval dat de democratie faalt blijkt immers niet te bestaan.

Graag zou ik dan ook als afsluiter Beatrix willen beledigen – omdat het gezond is om frustratie te uiten en omdat het moeilijk is om in te zien waarom ze deze gedoogpolitiek tolereert – ware het niet dat dit “verboten” is in het vrije Nederland. Of betreft deze boodschap tussen de regels het daadwerkelijke politieke doel van Donner zijn partner Wilders?

Waarvan akte,

Samir Allioui President Pirate Parties International

Geachte ministers, politici, zorgverzekeraars en huisartsen

Het gaat er al een tijdje over. Het elektronisch patiëntdossier. Sinds er werd gesproken over opslag van patiëntgegevens in een regionale of landelijke database, is daar al ophef over. En terecht. Zo bleek al dat mensen niet altijd wisten dat hun gegevens werden opgeslagen en is er terechte discussie over de privacy van de patiënten. Daarom werd er veel gediscussieerd, geprotesteerd en natuurlijk; uitgesteld. Gelukkig kon je bezwaar maken.

Na veel gesteggel en protest leek het er op dat het idee van een elektronisch patiëntdossier eindelijk van de baan was. De Eerste Kamer schoot het idee van het centraal opslaan van patiëntgegevens af. De ruim 330.000 mensen die bezwaar hadden gemaakt tegen deze database, de artsen die wezen op de risico’s en de adviezen van privacyorganisaties leken succes gehad te hebben.

Maar toen kwam het zeer slechte nieuws. Er werd toch gekeken naar een doorstart mogelijkheid van het elektronisch patiëntdossier. En dat komt er! Ik heb, net als vele mensen dit nieuws met veel verbazing vernomen. Dat het EPD is afgeschoten door de Eerste Kamer lijkt niet uit te maken. Dat het is afgeschoten door de artsen zelf lijkt niet uit te maken. En al de mensen die bezwaar maakte? Ach, lijkt er helemaal niet toe te doen.

Dus we krijgen alsnog een EPD. Alleen nu privaat. Mijn hoofd begon meteen te spinnen. Kunnen we hier ook bezwaar tegen indienen? Gelden de oude bezwaarschriften nog? En wie heeft er toegang tot dit private EPD? Het College Bescherming Persoonsgegevens kwam met een geruststellend advies. Patiënten zouden toestemming moeten geven als hun gegevens in deze database zouden komen. Niet het beste scenario, maar de keus zou in ieder geval nog bij de burger zelf liggen. Ik zou kunnen kiezen of ik wel of niet mijn gegevens in het private EPD wil. Net zoals bij de eerste plannen dus.

Maar nu lijkt het erop dat we door een trucje waar goochelaars zoals Hans Klok een puntje aan kunnen zuigen allemaal vast zitten aan het private EPD. Verzekeraars dwingen huisartsen namelijk mee te doen aan deze private versie van het elektronisch patiëntdossier. Je oude bezwaar heeft geen waarde meer en opnieuw bezwaar aantekenen heeft waarschijnlijk ook geen zin. Ondertussen zegt de verantwoordelijke minister dat ze niks kan doen en machteloos is tegen dit fenomeen.

De Tweede Kamer heeft nu een motie aangenomen om deze vuile omweg te blokkeren. Maar of het veel zin heeft is nog maar de vraag. De minister beweerd geen machtsmiddelen te hebben om dit tegen te gaan, of wil er niets aan doen. De EPD soap gaat door, iedereen wordt omringt door een wolk van vaagheid en onzekerheid.

Bij deze een oproep aan alle zorgverzekeraars. “Beste verzekeraars, we willen geen EPD. Ik wil geen EPD. Deze manier van het door de strot duwen van deze database is ronduit associaal. Geef gehoor aan verschillende meerderheden van onze volksvertegenwoordigers. Luister naar de privacybelangenorganisaties en alle mensen die bezwaar indiende tegen het originele plan van een EPD. Als het aan mij ligt steken ze het elektronisch patiëntdossier waar de zon niet schijnt!”

Met vriendelijke groeten, Nico J. Manz